#filmowaniedziela – Listy do M. 2

Chlipanie, pociąganie nosem, masa chusteczek i mokre rękawy – tak w skrócie wyglądały relacje moich znajomych po seansie filmu Listy do M. 2. Przyznaję Wam bez bicia- jednym uchem tego słuchałam, drugim to wypuszczałam… Jasne, jestem romantyczna, płaczę na filmach i wzruszają mnie starzy ludzi (też ci w komunikacji miejskiej), jednak polskie komedie romantyczne słabo do mnie przemawiają. Dodam, że pierwsza część cieszyła się dużym powodzeniem i ja też ją polubiłam. Film był ciepły, powodował na twarzy uśmiech, czuło się magię świąt i tęskniło się do bliskich i wigilijnej kolacji.

Film przy tym był naprawdę zabawny. Postać Karolaka czyli Mikołaja, który z niejednego balkonu zeskoczył, bawiła w pierwszej części bardzo. Postać grana przez Stuhra rozczulała, podobnie jak jak Małaszyński w roli skrytego homoseksualisty, który obawiał się przyznania przed rodziną, że raczej nie zobaczą przyszłej synowej w II Dzień Świąt Bożego Narodzenia. Wszystko było takie wiecie, nasze, prawdziwe, ale w tej prawdziwości jeszcze ładne i łagodne i przyjazne. Oglądając pierwszą część uśmiechałam się w głębi serca do tych tarapatów bohaterów, sama chciałam wybrać się po choinkę i pojechać do domu słuchając piosenki Chrisa Rea “Im driving home for Christmas”.

Listy do M. 2 to historia z goła inna. Pojawiło się więcej wątków i więcej aktorów, np.  Małgorzata Kożuchowska,  Maciej Zakościelny czy Marta Żmuda Trzebiatowska. Najbardziej podobał mi się wątek Dygant i Adamczyka, rozwodników, którzy na nowo się w sobie zakochują. No i Stuhr, który jako fajtłapa życiowa ostatecznie oświadcza się kobiecie swojego życia.

Co do reszty… Romantyczne akcenty? Hm. Śmieszne momenty? Well. Możemy się nabijać z dresa, który wychodzi po pieska na balkon, ze Stuhra, który został wzięty za homoseksualistę w windzie, możemy śmiać się z owieczki biegającej po Arkadii (!?) czy np. Karolaka, który wypowiada kilka zabawnych kwestii.

Ja natomiast zasiadłam w fotelu iii przybiło mnie. Mam wrażenie, że każdy pozytywny akcent tego filmu wypływa z jakiejś tragedii. Nie wiem, może zbyt dużo siebie widziałam w tych historiach, może sobie dopowiedziałam te wszystkie mroczne i smutne myśli bohaterów.

Po prostu ryczałam, jak bóbr.

Słowo daję, już w pewnym momencie przestałam nawet się z tym kryć i wycierać łzy, tylko po prostu siedziałam w tej beznadziejności z uczuciem, jakby mi ktoś rzucił kamień na serce i wypłakałam się za wszystkie czasy.

Muzyka mi się podobała, to na plus, Zakościelny ładnie grał na trąbce, ładnie dał dziewczynie gwiazdkę z nieba, ale chwilę wcześniej zerwał zaręczyny.

Zerwał zaręczyny.

W Wigilię.

I pojechał.

I życzył wesołych świąt.

I zostawił ją tak, narzeczoną swoją, piękną i płaczącą.

I pojechał do innej.

I to się stało w ciągu kilku godzin.

Zerwał zaręczyny dla dziewczyny, z którą spędził jeden weekend. Kilka miesięcy wcześniej. Serio.

Gdzie tu logika?

Listów do M. 2 nie powinny oglądać osoby, które:

• nie mają jednego z rodziców (głównie ojca)
• czują się niechciane przez rodzica
• straciły rodzica z powodu choroby
• są na wózku inwalidzkim
• nie mają pieniędzy na operację
• są nieuleczalnie chore
• mają złamane serce
• zostały wystawione na internetowej randce
• są rozwiedzione
• zostały opuszczone w święta
• w swoim otoczeniu mają kogoś, kto się poddał i zrezygnował z leczenia na własne życzenie
• zostały zostawione z dnia na dzień dla kogoś innego
• zostały bzyknięte na Mazurach i ten ktoś nigdy nie zadzwonił
• na święta dostają komplet szklanek lub wazon w tukany za 36,50zł
• rozbiły związek

Iii wiecie co? Mogłabym pewnie wymieniać jeszcze dłużej, ale robi mi się znów przykro, a to nie o to chodzi. Generalnie film polecam obejrzeć, bo może macie inne podejście i Wam film się spodoba. Ja jednak poczułam znów, jakie to życie jest kruche, jak łatwo można kogoś stracić, jak jesteśmy podatni na słowa innych i jak trudno jest płakać tak, aby nikt nie widział.

To nie jest film o miłości, to jest film o tym, co robi z nami miłość. Jak jest krucha, przelotna mimo wszystko. Moim zdaniem to jest film o tym, że nic nie jest nam dane na zawsze i że każdy przeżywa swoje tragedie. I że miłość nie zawsze jest odpowiedzią, i nie zawsze wystarcza. To jest film o tym, jak jesteśmy słabi właśnie przez miłość. I że ktoś, kto planuje z nami życie nie zawsze nas kocha, i uświadamia sobie to podczas wybierania koszuli czy w momencie, kiedy widzi kogoś, z kim wskoczył do łóżka.

Nie mogłabym zapomnieć o tym małym szczególe: każdy ojciec, którego nie ma, jest zapewne superbohaterem i dlatego nie może być obecny w życiu swojego dziecka…

Włączcie sobie “Holiday”, “Love actually” i poczujcie prawdziwą magię świąt. Rodzinnych, mimo wszystkich naszych życiowych dramatów, pięknych i spokojnych.