Chcę najlepiej, najpiękniej, najmocniej.

Mamy po dwadzieścia lat, pewne plany na przyszłość, marzenia do spełnienia. Od czegoś uciekamy, przed czymś się chowamy, boimy się samotności, kredytów, ZUS-u, tego, co się dzieje w polityce. Nie chcemy wyobrażać sobie życia bez osoby, która siedzi obok nas, każdą nową znajomość traktujemy jak tą najważniejszą, każdą imprezę nazywamy epicką, każde kolejne poznane piwo z małego browara najlepszym. Szybko się spalamy na tym przywiązywaniu się do rzeczy, ludzi, sytuacji i miejsc. Tak, jakbyśmy nie potrafili zaznać szczęścia z innymi, w innym miejscu, zajmując się czymś innym niż obecnie.

Panuje takie wielkie przyzwolenie na odczuwanie paraliżującej nas paniki. Ja sama jej doświadczam. Nieustająco. Jeszcze wczoraj rozmazałam rzekomo wodoodporny (i tak wszyscy wiemy, że łzoodporny to ten pożądany) tusz skarżąc się przyjaciółce, że ten świetny facet, którego ostatnio poznałam powiedział, że to nie ma przyszłości. Jeszcze w grudniu umierałam wewnętrznie z obawy przed ewentualną zmianą pracy, otoczenia, ludzi z którymi pracuję. To takie uczucie, które nie pozwala swobodnie oddychać, które zamyka mnie i moje myślenie. Które nie pozwala funkcjonować… Ale przez ile? Przez kilka godzin, dni, tygodni, niech nawet to będzie miesięcy. A potem co? A potem próbuje się dalej.

Można się zamknąć i robić to, co jest dla nas bezpieczne. Trwać w związku, który nas jakoś tam uszczęśliwia. Starać się, podporządkowywać ludziom, którzy wydają nam się nie zastąpieni. Godzić się na porażki, słowa krytyki (często nieuzasadnionej). Można nie wychylać nosa poza swoją strefę bezpieczeństwa. Nie chcieć myśleć o zmianach, płakać po każdej nieudanej randce, trzymać się chłopców, którzy w miarę dobrze nas traktują. Ale można też powiedzieć, że już dosyć.

Że ja nie chcę z tobą być, bo się męczę. Nie podchodzisz do tego związku tak poważnie jak ja, a ja mam już dosyć gierek. Nie chcę tu już pracować, bo czuję, że gdzie indziej mogę więcej i lepiej. Nie chcę się z Tobą spotykać, bo wysysasz ze mnie całą energię. Nie pożyczę ci już pieniędzy, bo nigdy nie oddajesz na czas. Nie, nie pójdę z tobą na spacer, bo czuję, że się przywiążę, a ty nie. Mamy wybór. Jesteśmy w tym wspaniałym wieku, że próbujemy. Możemy się sparzyć, ale możemy też niesamowicie dużo zyskać. Sami sobie dajemy ograniczenia, sami sobie wmawiamy, że na coś nie jesteśmy gotowi (albo na kogoś).

Zmiany są dobre. Zmiany są potrzebne. Od tego mamy życie, żeby sobie je komplikować, a później starać się je wyprostować, najlepiej przy winie z dobrą przyjaciółką.

Kocham, płaczę, mam złamane serce, zakochuję się w każdym, kto poświęci mi odrobinę uwagi, z każdym widzę przyszłość. Każda moja przyjaciółka jest na wagę złota, każde miejsce wydaje mi się być ciekawe, każdą muzykę chcę poznać. Każda impreza jest tą niezapomnianą, każdy drink najsmaczniejszym, każdy słoneczny dzień piękny i każde wakacje wymarzone.

Chcę najlepiej, najpiękniej, najmocniej. Za każdą cenę.